Sabahları yataktan kalkamamak

Bu aralar sık sık yaşar oldum bu tabloyu, sabahları yataktan bir türlü kalkamıyorum. Tam kalkıyorum derken de yatağa tekrar devriliveriyorum. Yataktan kalkasım hiç gelmiyor. Canım uyumak istiyor. Bıraksalar akşama kadar uyurum, o derece; uykusuzluk, yorgunluk diz boyu.

Kendini yataktan kalkma zorunluluğunda hissedip kalkmamak ne kadar mutluluk verici bir şey, anlatamam. Kalkman gerekiyor, okuluna ya da işine gitmek zorundasın ama uykun daha ağır basıyor ve seni yatağa itiyor. Beş dakika da olsa biraz daha fazla yatıyorsun, uyuyorsun. İşte o uykunun yeri apayrı. Bu duyguyu yaşamayan yoktur herhalde.

Bunları yazarken ilkokul birinci sınıftaki halim aklıma geldi. Annem bin bir güçlükle beni uyandırmaya, kaldırmaya çalışırdı okuluma gitmem için. Daha gözümü açmadan, uyku semesi pantolonumu, çorabımı giydirirdi. Sabahları yataktan kalkıp okula gitmek işkence gibi gelirdi bana. Her sabah "Anne ne olur biraz daha uyuyayım, anne ne olur" diye yalvarırdım. O da dayanamazdı sırf biraz daha uyuyayım diye bazen geç uyandırırdı. Ne kadar çok yatakta kalırsam o kadar iyiydi.
Ne günlerdi ama, özledim doğrusu.

Anne demişken; tüm annelerin anneler gününü kutlarım. Biricik annelerimizi hiçbir zaman unutmayalım, onlar iyi ki varlar.